Plotseling, onverwachts, opeens, abrupt, onverhoeds

Wist je dat hooggevoelige volwassenen en kinderen plotseling groot verdriet niet in één keer kunnen verwerken?

Geschreven maart 2007; laatste bewerking april 2023

Plotselinge overlijdens komen sinds het Coronavirus en de rMNA-prikken steeds vaker voor! (de zogenoemde onverklaarbare oversterfte).

Dit artikel gaat over de gevolgen van plotseling verlies voor hooggevoeligen en hoe schokkende gebeurtenissen door hooggevoelige mensen worden verwerkt.

Als een hooggevoelig persoon het verlies van een dierbaar persoon of dier meemaakt, raken talloze energiedraden die een soort onzichtbaar koord of band (art. 79) vormden tussen hen los. Dit losraken veroorzaakt pijn. Dat is het rouwproces. Dat is normaal en hoort bij het leven.

Anders gaat het als het verlies door overlijden plotseling ontstaat (ongeval, hartstilstand, vermissing). De emotionele/energetische verbinding die niet zichtbaar maar wel voelbaar is, scheurt dan af met als gevolg een helse ondraaglijke pijn.

Hooggevoelige volwassenen en kinderen hebben een specifiek systeem dat hen beschermt tegen de helse pijnen van het scheuren van emotionele en energetische banden. Hun hooggevoelige systeem zorgt ervoor dat op het moment dat de pijn te hevig wordt een deel van hun energie uit hun eigen lichaam weg trekt, niet meer aanwezig is. Ze worden als het ware verdoofd. Ze tonen hun emoties wel, maar lijken daarna weer snel in balans te zijn. Daardoor wordt de pijn beter te dragen, zonder dat ze als persoon volledig inzakken. Een nuttig systeem voor dat moment.

Maar deze oplossing van het lichaam heeft ook een schaduwkant. Het is namelijk een vergissing om te denken dat daarna het verdriet vanzelf slijt. Dat is niet zo. Op een diep onbewust niveau zit nog steeds een deel van die pijn. De pijn van de scheuring, de schrik, de pijn van het verlies. Ongehuilde tranen.

Dat stukje onverwerkt verdriet wordt met heel veel energie "eronder" gehouden, de tijd van rouw is immers voorbij. Lichamelijke klachten zoals, vermoeidheid, onrust, boosheid en verstarring zijn vaak terug te voeren naar een heftige gebeurtenis in het leven van een hooggevoelig persoon.

Om dit te verduidelijken geef ik wat praktijkvoorbeelden:
Zo was Els een cliënt van achtenzestig jaar helemaal ontdaan van het onlangs overlijden van haar kat. Ze kon haar tranen niet bedwingen en telkens weer barstte ze in snikken uit. Het leek erop dat dit niet in verhouding was, het verdriet was te groot voor een kat. En dat voelde ze zelf ook zo aan.

Toen we tijdens de Cranio Sacraalbehandeling in de diepere lagen terechtkwamen, bleek ze het enorme verdriet tegen te komen over het plotseling overlijden van haar eigen vader, achtenveertig jaar geleden. Ze was toen net moeder van hele kleine kinderen en kon op dat moment geen verdriet toelaten. Ze stopte dit keurig (onbewust) weg. Het overlijden van haar kat was voor haar systeem een aanleiding om het oude leed (de schok en het verdriet over haar vader) ook los te gaan laten. Toen ze dit begreep kon ze haar rouwproces alsnog doorlopen.

Een moeder mailde me dat haar dochter Conny, een hooggevoelig meisje van acht jaar last had van woedeaanvallen. Ze was bij de GGZ maar de moeder had toch het idee dat dit niet de juiste weg voor haar was. De eerste keer dat ik haar zag, was het een opstandig kind dat beslist niet op de behandeltafel wilde. Door de moeder te behandelen waar zij bij zat werd haar weerstand minder. Ik nodigde haar uit om op de buik van haar moeder te liggen en zo verliep haar eerste behandeling. De tweede keer wilde ze wel op tafel maar gaf ze "verboden" gebieden aan. Het gebied vanaf haar nek tot aan de knieën mocht ik haar niet aanraken, hoofd en voeten kon nog net. Dit respecteerde ik en tijdens het gesprek ving ik op dat ze niet groot wilde worden. Alles duidde op een trauma, alleen was ze er nog niet aan toe dit te voelen.

Tijdens de derde behandeling werden de verboden gebieden kleiner en mocht ik bij haar hart werken. Ze kon voor het eerst de pijn en het verdriet voelen van vier jaar geleden toen haar hondje voor haar ogen verongelukte en kort daarna haar opa overleed. Ook verliet haar pappie het gezin in die periode. Traumatische ervaringen voor een vierjarig kind! Ze huilde onbedaarlijk en kon ineens alles tot in detail onder woorden brengen. Ze werd hierdoor rustig en er kwam een zachtheid over haar heen. Voor het eerst kon ze de troost van haar moeder toelaten in een liefdevolle omhelzing.

Esther (39 jaar) bezocht mij voor haar vermoeidheidsklachten en vergeetachtigheid. Ze voelde zich zwaar en somber. Eigenlijk had ze dit haar hele leven al. Ze had al een aantal keren antidepressiva gekregen en slikte nu ritalin. Tijdens de behandeling merkte ik dat er iets tussen haar en haar vader was gebeurd en ik vroeg ernaar. Er ging een schok door haar heen en tranen begonnen te vloeien. Hoe ik erbij kwam om ernaar te vragen! Het was al zo lang geleden, hij was zo'n lieve man.

Om precies te zijn 30 jaar geleden. Als klein meisje was ze getuige van de plotselinge dood van haar vader. Ze was alleen met hem toen hij een hartstilstand kreeg. Ze was machteloos, radeloos en moest toekijken hoe hij overleed.

Dat was teveel voor haar gevoelige systeem. Ze wist nog precies hoe het allemaal gegaan was en zij besefte dat ze werkelijk niets had kunnen veranderen. Toch kon ze het nooit tot op het bot voelen wat dat met haar gedaan had. Haar hele verdere leven was erdoor beïnvloed. Na een golf van emotie (art. 9) kon ze nu alsnog contact maken met dat kleine geschrokken meisje. Het leek er even op of ze haar energie weer terugtrok net als toen. Gelukkig herstelde zij zich en ze kon volledig aanwezig blijven en voor het eerst de werkelijke pijn voelen.

Uit deze verschillende voorbeelden komt naar voren dat het voelen van de allerdiepste pijn de weg vrijmaakt naar het stap voor stap verwerken van deze gebeurtenissen. Diepe pijn die gevoeld en erkend wordt, transformeert zich, maakt vrij, zware lasten vallen af. Het is een ommekeer naar volledig herstel.

LEES OOK: emoties therapeutisch verwerken (art.70).